Om voor de hand liggende redenen kom ik niet graag in ziekenhuizen. Maar op 1 februari belandde ik met spoed in Medisch Centrum LEF te Purmerend. Dat is een vrij jonge instelling, die met haar retrovormgeving knipoogt naar de bijna gelijknamige TROS-serie die van 1988 tot 1994 op tv te zien was. En het was er stampvol.aa

Mijn gang naar MCL was gelukkig niet fataal. Ik kwam binnen met een verstopt geluidskanaal, maar na twee uur kon ik weer luid van me laten horen. Intussen had een bonte rij behandelaars me getrakteerd op de meest wonderlijke maar effectieve therapieën. Dat begon al op het parkeerterrein, waar de directrice mij opwachtte terwijl een chirurg zich met tegenzin over een ziek vogeltje ontfermde. Verbaasd werd ik naar de wachtkamer geleid, maar daar zaten drie soa-lijders ongegeneerd en ongehoord te… Ja, wat eigenlijk? Ik vluchtte een willekeurige gang in en belandde in de martelkamer van de fysiotherapeuten, waar één voor één iedereen werd ontslagen en een energieke jonge vrouw uiteindelijk de hele zaak draaiende moest zien te houden… Wat onder donderend applaus niet lukte!

Toen ik eindelijk de Spoedeisende Hulp had gevonden, nam men daar wel heel veel tijd om een blinde vrouw van haar rookverslaving en haar visuele beperking af te helpen met behulp van zangtherapie. Met succes, dat dan weer wel.

Verdoofd van het lachen strompelde ik verder door dit wonderlijke hospitaal. Van de polikliniek met te korte mouwen, door de keuken waar de emotionele rapen gaar waren, via de verkoeverkamer met zijn BN’ers, naar de artsenkamer waar een Georgische arts zijn fetisj voor grote tenen en wodka behendig wist te combineren.

Af en toe werd het mij te veel en ging het licht even uit. Bijvoorbeeld toen ik in een bezemkast belandde (don’t ask…) en getuige was van een tijgerende liefdesondernemer die zijn schoonmaakster c.q. date in bikkelharde onderhandelingen tot een nederige positie en dito beloning dwong. Of toen ik zag hoe nonchalant de laborante donorbijdragen afnam bij haar patiënt, die trouwens meesterlijk wraak nam, terwijl er harde muziek door het ziekenhuis schalde. Harde muziek? Ja, op dat moment was mijn geluidskanaal hersteld!!

Zingend rende ik naar de bar, waar Cees en Marcella gezond bier tapten.

Dank jullie wel, Arianne, Carry, Freerk, Jitske, Maaike, Margreet, Marjolein, Remco, Syl.
Ik word graag nog eens opgenomen!

Pieter